Kaplica Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego we Wrocławiu

---

Historia

Kaplica zlokalizowana przy ulicy Worcella we Wrocławiu, wcześniej znanej jako Paradiesstraße, została wzniesiona w latach 1901-1902. Jej projektantem był znany mistrz murarski Alfred Uber, a obiekt powstał dla Wolnego Zboru Reformowanego, czyli Freie reformierte Gemeinde. Ta niewielka wspólnota protestancka, założona w 1860 roku przez kaznodzieję Daniela Edwarda, pochodzącego ze Szkocji, od swojego założyciela nosiła nazwę edwardianie. Do końca XIX wieku, wyznawcy tej wspólnoty korzystali z różnych wynajmowanych pomieszczeń na celebrowanie swoich nabożeństw.

Dzięki wsparciu finansowemu ze strony współwyznawców ze Szkocji, na początku XX wieku zdołano zgromadzić fundusze na budowę własnej świątyni. Ponadto, planowano urządzenie mieszkania dla pastora oraz biura w pobliskiej kamienicy. Powstała wówczas kaplica, znana jako Kościół Pokoju (niem. Friedenskirche).

W pierwszych dziesięcioleciach XX wieku, wspólnota edwardian zaczęła jednak stopniowo tracić swoich wiernych, co rodziło obawy o przyszłość kaplicy, w tym ryzyko jej zamknięcia lub nawet zburzenia. W 1920 roku podjęto decyzję o jej sprzedaży Episkopalnemu Kościołowi Metodystycznemu (niem. Bischöfliche Methodistische Kirche), który był jednym z dwóch działających wówczas odłamów kościoła metodystycznego we Wrocławiu. Edwardianie, dzięki uprzejmości nowych właścicieli, korzystali z kaplicy aż do 1941 roku, kiedy ich wspólnota całkowicie zanikła.

W nocy z 25 na 26 czerwca 1928 roku doszło do pożaru, którego przyczyny pozostają nieznane. Straty były znaczne, a po odbudowie, 28 lipca 1929 roku, Kościół Pokoju ponownie poświęcił pastor dr Friedrich Wilhelm Meyer.

W 1945 roku nowymi gospodarzami kaplicy zostali polscy metodyści, którzy do dziś ją użytkują. Pierwsze powojenne nabożeństwo odbyło się na początku 1946 roku w częściowo uszkodzonej budowli. Remont kaplicy wykonano w latach 1946-1949, a pastor Mieczysław Ostrowski odegrał kluczową rolę w tych pracach. W kolejnych latach, wrocławscy metodyści udostępniali świątynię także innym niewielkim wspólnotom chrześcijańskim, które nie miały własnych miejsc modlitwy.

W czasie zimy 1952 roku wybuchł pożar, który zniszczył część dachu, co znacznie ograniczyło działalność parafii. Kolejny tragiczny incydent miał miejsce w nocy z 21 na 22 kwietnia 1985 roku, kiedy kaplica została celowo podpalona. W wyniku tego zniszczona została część dachu oraz drewnianego sklepienia. Zniszczenia te uniemożliwiły korzystanie z obiektu, a nabożeństwa przeniesiono do kaplicy zimowej. Remont, który obejmował dach i wnętrze, przeprowadził pastor ks. Janusz Olszański.

Wydarzeniem, które na nowo wpłynęło na losy kaplicy, była powódź tysiąclecia, która miała miejsce 12 lipca 1997 roku. Woda w kaplicy osiągnęła wysokość większą niż 150 cm. Po zakończeniu prac remontowych zarówno dachu jak i wnętrza, uroczystości ponownego poświęcenia kaplicy odbyły się 18 kwietnia 1999 roku.

Architektura

Kaplica, która znajduje się przy ulicy Worcella, została zaprojektowana w stylu neogotyckim, inspirując się wzorcami kościołów protestanckich z XIX wieku. Co interesujące, jest to również najpóźniej wybudowana neogotycka świątynia we Wrocławiu. Całości konstrukcji nadano elegancki wygląd poprzez zastosowanie czerwonej cegły.

Pod względem lokalizacji, kaplica, jak wiele podobnych obiektów dla małych wspólnot protestanckich, została zbudowana na podwórku kamienicy czynszowej. Warto dodać, że w wnętrzu tej kamienicy, która powstała w 1864 roku, znajdowało się również mieszkanie dla pastora. Niestety, w wyniku szkód powodziowych, budynek ten został rozebrany w 2002 roku.

Wrocławska kaplica metodystów ma charakter świątyni salowej. Jej wnętrze jest otoczone empora z trzech stron, co nadaje jej przestronności oraz intymności. Ołtarz i ambona zostały umieszczone na jednej linii, a ich forma utrzymana jest w prostym, neogotyckim stylu. Nawa kaplicy zdobiona jest dachem dwuspadowym, z więźbą, która jest widoczna w jej wnętrzu.

Fasada kaplicy charakteryzuje się trójosiowym podziałem, a jej zdobienia obejmują ostrołuczne okna, które doświetlają wnętrze. Największe z tych okien, trójdzielne, znajduje się w osi centralnej i jest zwieńczone oślim grzbietem oraz ozdobioną czterolistną rozetą. Wejście do kaplicy zlokalizowane jest w skrajnej lewej osi. Całość fasady kończy uskokowy szczyt, a secesyjne detale, które zdobią płyciny, niestety częściowo uległy zniszczeniu.

---

Oceń: Kaplica Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego we Wrocławiu

---