Kościół Zielonoświątkowy przy ul. Miłej we Wrocławiu

Według różnych źródeł, pierwotna kaplica została zbudowana już w 1722 roku jako kaplica pogrzebowa dla pobliskiego kościoła św. Krzyża, znajdującego się nieopodal wówczas istniejącego cmentarza. Była to skromna budowla szachulcowa, poświęcona św. Wawrzyńcowi. Natomiast w latach 1858 lub 1860, na jej miejscu, wzniesiono nowy, neogotycki kościół według projektu Alexisa Langera. Zachował on pierwotne wezwanie do św. Wawrzyńca i istniał do końca II wojny światowej, chociaż według ksiąg adresowych w 1943 roku był już nieaktywny.

Po wojnie, kościół pozbawiony dachu i okien ulegał zniszczeniu przez wiele lat. Jego pomieszczenia wykorzystywane były przez mieszkańców sąsiadujących ulic (Szczytnicka, Piwna, Ładna) jako stajnia dla koni. Dopiero 21 maja 1960 roku obiekt został przejęty przez zielonoświątkowców, którzy zastali go w opłakanym stanie - 60% budynku uległo zniszczeniu, a jego wnętrze było zagrzybione oraz pozbawione jakiegokolwiek wyposażenia.

Już w następnym roku, po zainstalowaniu okien oraz pokryciu dachu dachówką karpiówką, kościółek został przywrócony do użytku. Dalsze prace remontowe odbywały się w latach 1970–1973, a 8 stycznia 1973 roku, świątynia stała się formalną własnością Kościoła Zielonoświątkowego w Polsce. Wówczas dobudowano południową salkę przykrytą dachem pulpitowym, co wpłynęło na pierwotny wygląd architektury budowli.

Kościół jest jednonawowy, o trójprzęsłowej nawę, z długością wynoszącą 15 metrów, szerokością 7,5 metra oraz wysokością 20 metrów. Wieża kościoła, znajdująca się od strony zachodniej, osiąga 35 metrów wysokości i zwieńczona jest ażurowym kamiennym hełmem. Na nieistniejącym w chwili obecnej cmentarzu przy kościele został pochowany architekt tej świątyni, Alexis Langer, jednak do dziś nie udało się ustalić dokładnego miejsca jego pochówku.