Oskar Bülow

W latach 1855–1858 studiował prawo w trzech ważnych ośrodkach akademickich: Heidelbergu, Berlinie oraz Wrocławiu. W 1859 roku uzyskał stopień doktora nauk prawnych na Uniwersytecie Wrocławskim. Jego habilitacja miała miejsce w 1863 roku na Uniwersytecie Heidelberskim, gdzie koncentrował się na prawie procesowym. Dalszą część kariery poświęcił badaniu prawa rzymskiego, a w szczególności rzymskich korzeni postępowania cywilnego oraz procedur skargowych, co umiejscowiło go w gronie pandektystów.

Oskar von Bülow pracował na czołowych uniwersytetach w Gießen oraz Tybindze. Do 1892 roku był związany z Uniwersytetem Lipskim, gdzie stale zajmował się tematyką procesu cywilnego. Jego dorobek naukowy obejmował między innymi opracowanie Klage und Urteil. Eine Grundfrage des Verhältnisses zwischen Privatrecht und Prozeß, wydane w Berlinie w 1903 roku, które badało stosunek między prawem prywatnym a procesowym.

W 1877 roku, w dniu 7 sierpnia, król Karol Wirtemberski nadał Oskarowi von Bülowowi order korony wirtemberskiej, a także awansował go do stanu szlacheckiego. Dodatkowo, von Bülow zasiadał w radzie sprawiedliwości Królestwa Saksonii, pełniąc rolę Königlich Sächsischer Geheimer Justizrat.