Józef Iwulski

---

Życiorys

Józef Iwulski był synem Franciszka i Marii, którzy pracowali w miejscowej Komendzie Wojewódzkiej MO. W 1975 roku ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Wrocławskiego. Po ukończeniu studiów, od 1 września 1975 do 31 sierpnia 1978 odbył aplikację w Sądzie Wojewódzkim w Krakowie.

W czasie studiów, w dniu 3 stycznia 1976, Iwulski został powołany do odbycia przeszkolenia wojskowego, które w owym czasie stanowiło formę obowiązkowej służby wojskowej. Odprawił swoje szkolenie w Szkole Oficerów Rezerwy w Mińsku Mazowieckim, a od 2 lipca 1976 pracował w Oddziale WSW w Krakowie jako podoficer prewencji. Uchwałą Rady Państwa z dnia 6 grudnia 1976 roku, Iwulski został mianowany podporucznikiem, jednak już 21 grudnia tego samego roku przeszedł do rezerwy.

W latach 1982-1983, a także w drugiej części lat osiemdziesiątych, pełnił obowiązki sędziego Wojskowego Sądu Garnizonowego w Krakowie, gdzie orzekał w sprawach związanych z okresem stanu wojennego. W dniu 24 grudnia 1982 roku, w trakcie trwania tego stanu, otrzymał stopień porucznika, a w późniejszych latach, w 1987, awansował na stanowisko kapitana.

W trakcie swojej kariery, Iwulski aktywnie brał udział w procesach, które dotyczyły opozycjonistów, i był członkiem Związku Socjalistycznej Młodzieży Polskiej oraz Socjalistycznego Związku Studentów Polskich. W latach 1982-1983 znalazł się w składach sądów wojskowych, które skazywały osoby za opozycyjną działalność. Sam sędzia wielokrotnie podkreślał, że pamięta jedynie jeden z tych wyroków, mimo że archiwa IPN wskazują na udział w wydaniu siedmiu wyroków tj. na łącznie 16 opozycjonistów. Z tego grona, trzech zostało uniewinnionych, a 13 skazanych, w tym dziewięciu w zawieszeniu.

W jego najwcześniejszych orzeczeniach, Iwulski dążył do łagodzenia wyroków, a Sąd Najwyższy uznał jeden z jego wyroków za zbrodnię przeciwko ludzkości. W 1978 roku awansował na stanowisko asesora, a wkrótce potem został sędzią w Sądzie Rejonowym w Krakowie, gdzie pełnił funkcję przewodniczącego wydziału cywilnego. W latach 1978-1981 był członkiem PZPR, natomiast dontyka do „Solidarności” nie zostały potwierdzone w dokumentach.

W kwietniu 1983 Pani Iwulski był odznaczony brązowym medalem za zasługi dla obronności kraju. W 1986 przeszedł do Sądu Wojewódzkiego w Krakowie, a cztery lata później, w 1990 roku, powierzono mu funkcję wiceprezesa tego sądu. 1 lipca 1990 roku, mimo wątpliwości co do spełnienia wymogów formalnych, został powołany na sędziego Sądu Najwyższego, gdzie orzekał w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych. Pełnił również rolę przewodniczącego Wydziału III tej izby w latach 2014-2016.

W okresie 1994-2002, jako przedstawiciel Sądu Najwyższego, Iwulski był członkiem Krajowej Rady Sądownictwa, gdzie w latach 1998-2002 pełnił również funkcję wiceprzewodniczącego. Na początku września 2016 roku Prezydent Andrzej Duda powołał go na stanowisko prezesa Sądu Najwyższego oraz kierownika pracy Izby Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych.

W 2018 roku, po wprowadzeniu nowej ustawy o Sądzie Najwyższym, Iwulski zgłosił zamiar kontynuowania swojej pracy sędziowskiej, pomimo braku stosownych dokumentów. 4 lipca 2018 roku jego przełożona Małgorzata Gersdorf wyznaczyła go jako swojego zastępcę. Jednak 12 września 2018 roku, na mocy obowiązującej ustawy, przeszedł w stan spoczynku. W odpowiedzi na protesty oraz postępowania przed TSUE, przyjęto ustawę z 21 listopada 2018 roku, która miała na celu uznanie kadencji Małgorzaty Gersdorf jako Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego za nieprzerwaną.

16 września 2020 roku, w składzie siedmiu sędziów pod przewodnictwem Iwulskiego, Sąd Najwyższy podjął uchwałę odnoszącą się do kryteriów dotyczących służby w totalitarnym państwie, rozstrzygując, że powinny one być oceniane przez pryzmat indywidualnych przypadków. W listopadzie 2020 roku, Związek Młodych Adwokatów złożył zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa komunistycznego przez Iwulskiego, w efekcie czego prokuratorzy z IPN przystąpili do procedury jego pociągnięcia do odpowiedzialności karnej.

2 lipca 2021 roku, Sąd Najwyższy w Izbie Dyscyplinarnej, po analizie wniosku IPN, zezwolił na postawienie Józefowi Iwulskiemu zarzutów za zbrodnię przeciw ludzkości, w efekcie czego został zawieszony w pełnieniu obowiązków sędziego, nawet mimo dalszego udziału w rozprawach sądowych, co stało się przedmiotem interwencji prawnika, Jana Majchrowskiego.

30 sierpnia 2021 roku zakończył swoją działalność jako prezes Sądu Najwyższego. Z kolei 14 marca 2024 roku przeszedł w stan spoczynku, a jego kariera sędziowska pozostaje tematem wielu dyskusji oraz kontrowersji w Polsce.

Ordery i odznaczenia

Józef Iwulski został uhonorowany wieloma znaczącymi odznaczeniami, które podkreślają jego wkład w życie społeczne i zawodowe. Wśród nich wyróżniają się następujące:

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 2002,
• Srebrny Krzyż Zasługi – dwukrotnie (po raz drugi w 1995).

Wybrane publikacje

W dorobku zawodowym Józefa Iwulskiego znajdują się istotne publikacje, które znacząco przyczyniły się do rozwoju prawa pracy. Poniżej przedstawiamy wybrane z nich:

• Kodeks pracy. Komentarz, współautor: Walerian Sanetra (2013),
• Komentarz do Kodeksu pracy, współautor: Walerian Sanetra (2009),
• Rozwiązanie stosunku pracy (1995, 1996, 1998, 2000),
• Ustawa o zwolnieniach grupowych, współautor: Kazimierz Jaśkowski (1995),
• Z aktualnych zagadnień prawa pracy i zabezpieczenia społecznego. Księga jubileuszowa profesora Waleriana Sanetry, red. nauk. wspólnie z Bogusławem Cudowskim (2013).

---

Oceń: Józef Iwulski

---