Max Glauer

W latach 1883-1892 zdobywał doświadczenie w różnych pracowniach fotograficznych we Wrocławiu, równocześnie kształcąc się w dziedzinie grafiki oraz malarstwa w lokalnej Królewskiej Szkole Sztuki, gdzie uzyskał dyplom w 1888 roku. Przełomowym momentem w jego karierze był rok 1894, kiedy osiedlił się w Opolu, na ulicy Krakowskiej 34a, gdzie otworzył własny zakład fotograficzny.

Jego talent szybko przyciągnął uznanie zarówno wśród lokalnej społeczności, jak i wśród najwyższych kręgów arystokratycznych Cesarstwa Niemieckiego. W 1912 roku król Wirtembergii, Wilhelm II Wirtemberski, nadał mu tytuł nadwornego fotografa, co otworzyło przed nim drzwi do fotografowania znanych osobistości, w tym cesarza Wilhelma II podczas jego wizyty w Mosznej. W późniejszych latach sportretował również takich wielkich jak feldmarszałek Hindenburg, a w 1933 roku – Adolfa Hitlera.

Glauer był pasjonatem podróży po Śląsku; często podróżował na rowerze, a później samochodem. Jego zainteresowanie śląskimi wsiami oraz ich mieszkańcami zaowocowało wieloma zdjęciami, które do dziś można znaleźć w niektórych domach na Śląsku. W 1926 roku podjął decyzję o przebudowie swojego domu w Opolu, co zlecił znanemu wrocławskiemu architektowi Heinrichowi Lauterbachowi. Nowy budynek stał się miejscem spotkań opolskiej elity intelektualnej oraz artystycznej, goszcząc zarówno polityków, jak i odbywając liczne wystawy dzieł sztuki.

Oprócz swojej kariery fotograficznej, Glauer postanowił również podzielić się wspomnieniami ze swojej młodości, publikując opowiadania w Oppelner Heimatkalender w 1934 roku. Jego grób znajdował się na cmentarzu przy Breslauerstrasse (obecnie ulicy Wrocławskiej), lecz niestety nie przetrwał do współczesnych czasów.