1 KS Ślęza Wrocław

---

Nazwy

Historia klubu 1 KS Ślęza Wrocław jest niezwykle bogata i pełna ciekawych zmian nazw, które odzwierciedlają rozwój oraz przemiany w nim zachodzące.

• 16 czerwca 1945 r. – klub został założony jako 1 KS Wrocław,
• marzec 1949 r. – nastąpiła zmiana nazwy na KS „Samorządowiec”,
• 1949 r. – po likwidacji zrzeszenia „Samorządowiec”, klub razem z WUZ, KS „Sieć” oraz ZKS „Tramwajarz” przyjął nazwę KS „Ogniwo”,
• grudzień 1955 r. – nastąpiła fuzja między Spartą, Ogniwem i Energetykiem, co doprowadziło do utworzenia klubu 1 KS z dołączonym dopiskiem „Vroclavia”,
• styczeń 1956 r. – klub, w wyniku konkursu organizowanego przez redakcję „Słowa Polskiego”, przyjął nazwę 1 KS Ślęza Wrocław,
• lipiec 2006 r. – po przejęciu przez firmę Intakus, klub zmienił nazwę na I TS Intakus Ślęza Wrocław,
• luty 2009 r. – po fuzji z Gawinem Królewska Wola, klub powrócił do nazwy I TS Ślęza Wrocław,
• 2012 r. – klub przyjął obecnie znaną nazwę 1 KS Ślęza Wrocław.

Początki

Klub, który przeszedł do historii Wrocławia, został założony 16 czerwca 1945 roku, w czasach kiedy miasto zaczynało na nowo odbudowywać swoje społeczne i sportowe życie po wojennych zawirowaniach. Dokładny przebieg wydarzeń, które doprowadziły do powstania klubu, może być dziś trudny do pełnego odtworzenia, jednak wiadomo, że major Jan Gorgos, pełniąc funkcję naczelnika Wydziału Wojskowego Zarządu Miejskiego, zorganizował spotkanie z 16 aktywistami, którzy stworzyli zarząd. Tak oto powstał pierwszy klub sportowy na Ziemiach Zachodnich, który nosił nazwę 1 KS, co oznacza “1-szy Klub Sportowy”. Pierwszym prezesem tego niezwykłego przedsięwzięcia został Tadeusz Jan Drobut, wiceprezydent Wrocławia.

Przy jego boku wiceprezesem był Juliusz Erdt, sekretarką Helena Bandrowska-Willowa, a skarbnikiem Adam Launer. Klub na początku wydzielił sekcje, w których kierowników wyznaczeni zostali: Aleksander Marczyński dla lekkoatletyki, Józef Wymysło dla piłki nożnej, Zdzisław Gergowicz dla gier sportowych, natomiast dla tenisa ziemnego Włodzimierz Olejniszyn i Jerzy Derubski. Dodatkowo Jan Skraba i Henryk Terlikowski zajęli się kolarstwem, a Műnzer, tenis stołowym. Ważną rolę w sekcji bokserskiej odgrywali Józef Zięba oraz Jan Kulca, podczas gdy sekcją pływania kierował Maziarz.

Od początku istnienia klubu, 1 KS był blisko związany z pracownikami gospodarki komunalnej, stając się ich sportowym symbolem oraz flagowym przedstawicielem odradzającego się Wrocławia. Wsparcie, jakie klub otrzymał od Zarządu Głównego i Okręgowego Związku Zawodowego Pracowników Gospodarki Komunalnej oraz Miejskiego Przedsiębiorstwa Komunikacyjnego, było kluczowe dla umocnienia jego pozycji w regionie. MPK przez wiele lat aktywnie wspierało 1 KS, a w latach 1958-1970 zarząd klubu znajdował się w rękach pracowników tegoż przedsiębiorstwa.

W tym czasie prezesami klubu byli między innymi Bogusław Jankowski i Bogusław Głoba. Nie trzeba dodawać, że piłkarze, zarówno ściśle związani z MPK, stawali się na przestrzeni lat sportową dumą klubu, co jednocześnie przyczyniało się do zaangażowania społeczności lokalnej. Na początku lat 70. z uwagi na reorganizację struktury organizacyjnej, MPK objęło nadzór wyłącznie nad sekcją piłki nożnej, co wpłynęło na dalszy rozwój klubu.

Wczesne okresy istnienia klubu nie były jednak pozbawione trudności. 1 KS nie miał jeszcze stałego miejsca działalności. Spotkania zarządu odbywały się w różnych lokalizacjach, takich jak szkoła przy ul. Poniatowskiego 27, stołówka przy ul. Kasprowicza, mieszkanie Jana Kulca na ul. Mikołaja 21 czy w hotelu Polonia, obecnie znanego jako ul. Piłsudskiego. Właśnie podczas jednego z takich zebrań młody artysta plastyk Andrzej Wilk przedstawił projekt herbu klubowego, który zyskał szybkie uznanie.

Warto zaznaczyć, że sekcje klubu rozwijały się dynamicznie, przy czym najprędzej zorganizowano sekcje piłkarską oraz pływacką. Pływacy kilkoma dniami po założeniu klubu brali udział w zaimprowizowanych zawodach z okazji „Dnia Morza”, a piłkarze rozegrali swój pierwszy mecz już w sierpniu tego samego roku. Główne centra sportowe Wrocławia w tym okresie ulokowane były na stadionie AZS na Zaciszu oraz na Stadionie Olimpijskim, który stał się istotnym miejscem życia sportowego tamtych czasów.

Sekcja piłkarska

Historia 1 KS Ślęza Wrocław obfituje w wiele interesujących wydarzeń oraz znakomitych graczy, którzy pozostawili trwały ślad w polskim futbolu. Klub ten, znany z licznych sukcesów, jest szczególnie pamiętany za swoje występy na poziomie ligowym. Ślęza Wrocław przeszła przez 11 sezonów w II lidze (obecnie I lidze), z różnymi wynikami, które należało obnażać przez lata.

Sezon od 1954 roku, gdzie zespół zakończył rozgrywki na 10. miejscu, był jednym z punktów zwrotnych w historii klubu i stanowił pomocną bazę dla późniejszych osiągnięć. Zespoły, które później się pojawiły, również miały swoje chwile chwały, ale to właśnie Ślęza była w centrum wydarzeń.

Lata 40. XX wieku

Początki piłki nożnej w wyzwolonym Wrocławiu sięgają roku 1945, kiedy to piłkarze 1 KS Ślęza zagrali swój pierwszy mecz w nowo utworzonym mieście. Do drużyny należeli tacy zawodnicy jak Początek, Wisznia, Baranowski i Cybulski. W 1946 roku zespół zdobył wicemistrzostwo Dolnego Śląska oraz odniósł szereg czempionów w lokalnych rozgrywkach.

Warto podkreślić, że w zawodach wzięli udział legendarny ZZK Poznań, w barwach którego występowali znani piłkarze tacy jak Edmund Białas oraz Teodor Anioła. Spotkania z drużyną z Chorzowa, gdzie występował Gerard Cieślik, czy Henryk Alszer, a także z Polonią Warszawa z Henrykiem Boruczem i Marianem Łączem, oraz Polonią Bytom z Michałem Matyasem, były niezapomnianymi wydarzeniami.

W krótkim, zwięzłym podsumowaniu można uznać, że: 1946 roku Ślęza zdobyła wicemistrzostwo Dolnego Śląska, w 1947 roku kończąc na trzecim miejscu eliminacje do I ligi, a w 1949 roku zdobyła tytuł mistrza Dolnego Śląska.

Lata 50. XX wieku

Ten okres był czasem wzmożonej aktywności klubu. W 1951 roku na horyzoncie pojawił się Mieczysław Jednoróg, który zyskał uznanie jako jeden z najlepszych bramkarzy regionu. W 1953 roku 1 KS Ślęza awansował do II ligi, a w jej składzie znajdowali się tacy gracze jak Mieczysław Jednoróg czy Antoni Arbach.

Drużyna doświadczyła niedługiego, ale ważnego epizodu w Pucharze Polski w 1954 roku, gdzie zacięcie walczyła, ale przegrała z Legią Warszawa 2:1 po dogrywce, co wzbudziło zrozumiałe emocje wśród fanów.

Klasyfikacja III ligi – grupa VI Wrocław, sezon 1953 1. Ogniwo Wrocław – 22 mecze, 67 bramek – 23 stracone, 37 punktów 2. Unia Kędzierzyn – 22 mecze, 58 bramek – 24 stracone, 34 punkty 3. OWKS Wrocław – 22 mecze, 63 bramek – 33 stracone, 27 punktów 4. Stal Wrocław – 22 mecze, 43 bramek – 36 straconych, 21 punktów 5. Stal Świebodzice – 22 mecze, 41 bramek – 42 stracone, 21 punktów 6. Kolejarz Kluczbork – 22 mecze, 41 bramek – 45 straconych, 21 punktów 7. Włókniarz Chojnów – 22 mecze, 40 bramek – 45 straconych, 20 punktów 8. Spójnia Lubań – 22 mecze, 54 bramek – 49 straconych, 21 punktów 9. Gwardia Opole – 22 mecze, 49 bramek – 61 straconych, 19 punktów 10. Włókniarz Prudnik – 22 mecze, 24 bramki – 44 stracone, 19 punktów 11. LZS Chróścice – 22 mecze, 38 bramek – 56 straconych, 18 punktów 12. Ogniwo Nysa – 22 mecze, 25 bramek – 85 straconych, 6 punktów Baraż: Stal Gdańsk 0-1, 1-1 z Ogniwem Wrocław

W tej dekadzie notowano wiele emocjonujących starć, a drużyna często była bliska awansów do wyższej ligi, jednak nieudane baraże nie pozwalały im na dłużej cieszyć się pokojem na szczycie.

Warto przypomnieć, że 1958 rok okazał się wielką szansą, ale późniejsze niepowodzenia z Flotą Gdynia i poznańską Olimpią zepsuły plany na II ligę. Dodatkowo, drużyna juniorską, prowadzoną przez Ryszarda Matyszczaka, osiągnęła półfinał Mistrzostw Polski, z czego jeden z zawodników zagrał w 10 spotkaniach reprezentacji juniorskiej.

Lata 60. XX wieku

Ten okres charakteryzował się jednak dość trudnymi chwilami. Klub zmagał się ze zmianami trenerów oraz brakiem większych sukcesów. Trafił w wir rozgrywek między ligą okręgową a grupą A, co nie wpływało korzystnie na morale drużyny. Mimo trudnych czasów, juniorska ekipa zdobyła mistrzostwo Dolnego Śląska.

Klub, mimo spadków i problemów, starał się utrzymać na powierzchni. Do wielu z tych rozgrywek wnieśli wartościowi gracze, którzy przyczynili się do awansu.

Lata 70. XX wieku

W tej dekadzie można mówić o niskiej aktywności klubu oraz ciągłych zmianach, ale również o kilku sukcesach, takich jak wysokie lokaty w IV lidze. Choć miejsce w rozgrywkach nie było stabilne, klub dzielnie walczył o przetrwanie.

Lata 80. XX wieku

W latach osiemdziesiątych Ślęza miała swoje wzloty. Po awansie w 1984 roku trudności jednak powróciły. Klub walczył o utrzymanie i ponownie zaliczył spadek, co znów zburzyło marzenia o wyższych ligach.

Lata 90. XX wieku

Był to czas, gdy Ślęza aspirowała do II ligi, jednak mimo wzmocnień klubu, pozostawała na krawędzi. Ostatecznie w 1996 roku zespół spadł do III ligi, co nie tylko wpłynęło na morale zawodników, ale i na fanów klubu.

Lista zawodników na pierwszy mecz IV ligi przeciwko Pumie Pietrzykowice (2:0)

PauksztStecPruchnickiKamińskiBrusiłoSynowiec(63. Ciuksa)KubasiewiczWierzbicki(46. Lewandowski)M. Pałys(39. Pyzłowski)RejmerRoman(42. D. Pałys)

Lata 00. XXI wieku

Na początku nowego tysiąclecia Ślęza przeżywała prawdziwe wzloty i upadki. W okresie 2005 roku przeszła przez trudne czasy, jednak z czasem, podjęto decyzje o wzmocnieniu zespołu. Po fuzji z Gawinem Królewska Wola, klub nazywał się I TS Ślęza Wrocław i zwiększył swoje szanse na rywalizację, osiągając w 2009 roku 3. miejsce w II lidze.

Lata 10. XXI wieku

Ten czas przywitał Ślęzę z nadziejami na awans. Mimo solidnych rezultaty w lidze, znów spotkały ich zawirowania, ale determinacja zawodników i ich ciężka praca dawały nadzieję. Na szczególne wspomnienie zasługuje trener Zbigniew Sulikowski, który przez długi czas kształtował przyszłych mistrzów.

Dzięki wyróżniającym się występom, 1 KS Ślęza zaznaczyła swoją pozycję w polskim futbolu, kształtując przy tym przyszłą generację piłkarzy, którzy odważnie będą wkraczać na krajowe boiska.

Sekcja pływacka

W kontekście pływania w Wrocławiu, szczególne miejsce zajmuje sekcja pływacka 1 KS Ślęza. Jej rozwój oraz osiągnięcia związane są z osłoną trenerską Mariana Mużyłowskiego, który jako pierwszy objął tę funkcję. Później odpowiedzialność za szkolenie przejął dr Józef Kłaptocz, a następnie Alfreda Bemówna oraz Zdzisław Naborczyk, para, która nie tylko kierowała sekcją, ale również splotła swoje zawodowe i osobiste życia. W czasie ich kadencji sekcja pływacka Ślęzy zyskała miano pioniera na Dolnym Śląsku. Od samego początku stopniowo wchodziła do czołówki najlepszych klubów, osiągając sukcesy zarówno w okręgu, jak i na arenie krajowej.

W złotych czasach sekcji, pływacy zdobyli kilkadziesiąt tytułów mistrzów Polski, a wielu z nich miało zaszczyt reprezentować nasz kraj na międzynarodowych zawodach. Wybijały się osobowości i legendy pływania, takie jak: Maria Komisarek, która zdobyła przeszło trzydzieści tytułów mistrzyni kraju, Antoni Tołkaczewski, trzynastokrotny mistrz Polski i uczestnik igrzysk olimpijskich w Helsinkach w 1952 roku. Warto również wspomnieć o Aleksandrze Stankiewiczu, szesnastokrotnym mistrzu Polski oraz o Danielu Fecice, wielokrotnym reprezentancie Polski.

1946 – 1947

Podczas pierwszych lat istnienia sekcji wyróżniali się zawodnicy tacy jak bracia Anatol i Wiktor Iwanowscy, Ziółkowski oraz Butler. Wśród młodszych pływaków zaistnieli E. Lipiński, M. Zalewski, A. Tański, S. Damski i R. Łyczkowski. Bracia Iwanowscy oraz Ziółkowski później przeszli do AZS, podczas gdy Butler zdecydował się założyć sekcję pływacką w Burzy. Santiago Iwanowski zdobył mistrzostwo Polski na 200 m stylem klasycznym, co było znaczącym osiągnięciem dla klubu.

1948

W kolejnych latach zespół zyskiwał członków, gdyż do klubu dołączyli Z. Jakubowski i L. Kajda. W tak zwanym towarzyskim meczu Wrocław a Poznań, Lipiński wywarł ogromne wrażenie, wygrywając na 100 m stylem dowolnym z czołowym polskim sprinterem A. Manowskim. Wzrastał także poziom młodych talentów, takich jak P. Rotkiewicz, J. Kluz, B. Buczkowski i Z. Hawranek.

1949

Rok 1949 to czas, kiedy do Wrocławia dołączyła Alfreda Bemówna, uznawana za jedną z najlepszych pływaczek w kraju. Jej debiut w meczu Wrocław-Kraków, zakończony nieznacznym zwycięstwem wrocławskiej drużyny, pokazał jej umiejętności. W tym roku zdobyła dwa tytuły mistrza Polski na 100 i 400 m stylem dowolnym. Mimo że klub zajął trzecie miejsce w mistrzostwach Dolnego Śląska, z roku na rok przybywało młodych zdolnych pływaków, takich jak Stanisław Kędzia, K. Rybacki, B. Dmoch, J. Filipek czy Gizela Jagodzińska.

1950

Rok 1950 przyniósł dramatyczne zmiany z powodu choroby Alfredy Bemówny-Naborczykowej, która na długie dwa lata opuściła treningi. Mimo to drużyna pokazała się z dobrej strony, wygrywając mecz z Gwardią Krotoszyn oraz rozgrywając inne zwycięskie spotkania. Wtedy również do grona czołowych pływaków dołączył Antoni Tołkaczewski, który zdobył pozycję lidera drużyny.

1951

W kolejnych rozgrywkach Tołkaczewski oraz jego koledzy z drużyny wzięli udział w Pucharze Miastr, w którym po zaciętej walce zdobyli drużynowe mistrzostwo zrzeszeniowe. Mimo że przegrali z Ogniwem Warszawa, ich sukcesy zaczęły być coraz bardziej zauważalne. Wzrost znaczenia sekcji zaowocował również w osiągnięciach młodzieży, w szczególności Kamińskiego, Skrzetuskiego i Kozaka.

1952

W następnym roku Tołkaczewski ustalił nowy rekord Polski, przepływając 100m poniżej jednej minuty, co dało mu awans na Igrzyska Olimpijskie w Helsinkach. Ustanowił jeszcze kilka rekordów oraz przyczynił się do tego, że zespół Ogniwa zdobył mistrzostwa zrzeszenia oraz Dolnego Śląska, pokazując, że to stalowa ekipa zasługuje na uznanie.

1953

W kolejnym roku Tołkaczewski ponownie zdobył tytuł mistrza na 100 m stylem dowolnym oraz ustanowił nowy rekord na 200 m. W ekipie Ogniwa zaczęli wyrastać nowi zawodnicy, w tym Stanisław Kędzia, który zdobył tytuł mistrza Polski na 400 m stylem grzbietowym.

1954

W sezonie 1954 Ogniwo zdobyło Puchar CRZZ, stając się drużynową siłą, ale przegrywając małym marginesem w meczu derbowym z Pafawagiem. Antoni Tołkaczewski zaznaczył swoje zdobycze, a jego wyczyny dały mu szansę na występy w międzynarodowych mistrzostwach, przynosząc mu uznanie.

1955

Po zmianie nazwy na 1 KS Sparta, do sekcji dołączyli nowi zawodnicy. Rok przyniósł kolejne trofea, m.in. mistrzostwo drużynowe. Tołkaczewski kontynuował swoje dominujące osiągnięcia, stając się mistrzem na 100, 200 i 400 m stylem dowolnym. Młodzi pływacy również zaczęli błyszczeć, podążając śladami swoich mistrzów.

1956

W 1956 roku Tołkaczewski zdobył hat tricka mistrzowskiego, co znacząco umocniło jego reputację w kraju. Doprowadziło to do kolejnego umocnienia drużyny, a jej talenty zaczęły znów przyciągać uwagę ze względu na liczne sukcesy.

1957

Rok 1957 przyniósł wiele sukcesów, a Ślęza zdominowała wrocławską scenę pływacką. Zaszczyty przyniósł im w szczególności udział w ligach oraz doskonałe wyniki w mistrzostwach okręgu. Chociaż w starciach z innymi mocnymi drużynami, jak Einheitem Drezno, ostatecznie ich osiągnięcia zaczęły przeważać na ich korzyść, przyciągając młode talenty pływackie.

1958

Ostatni rok omawianego okresu to czas udanych eliminacji do półfinału o mistrzostwo Polski, gdzie Ślęza zdobyła trzecie miejsce. Wśród indywidualnych osiągnięć Danuta Baraniukówna oraz Krystyna Jagodzińska miały swoje szczególne uznanie, zdobywając liczne tytuły. Sztafety także sprzedawały się świetnie, poprawiając kolejne rekordy kraju. Młodsze pokolenia pływaków świeciły w mistrzostwach, co przyniosło wiele nadziei dla przyszłości sekcji.

Sekcja koszykówki

„Kategoria 'Koszykarki Ślęzy Wrocław’ jest ściśle związana z historią klubu. W maju 1950 roku Henryk Rejnowski skierował propozycję do Edwarda Damczyka, nauczyciela wychowania fizycznego w I Liceum Ogólnokształcącym, aby objął on opiekę nad żeńskim zespołem koszykówki 'Juvenia’. Ta inicjatywa otworzyła nowy rozdział w historii klubu. Szybko po tym wydarzeniu do Wrocławia przybył Eugeniusz Spisacki, który przyczynił się do utworzenia żeńskiej drużyny koszykarskiej. W sezonie 1986/1987 drużyna ta zdobyła Mistrzostwo Polski, które pozostaje jedynym tytułem w historii wrocławskiego kobiecego basketu. Ponadto, cztery razy zdobyły wicemistrzostwo tego kraju. Kadetki oraz juniorki również odnosiły sukcesy, zdobywając medale w różnorodnych mistrzostwach.

Także seniorki sięgały po brąz w 1993 roku, a następnie powtarzały ten sukces w sezonach 2000/01 oraz 01/02. Niezależnie od trudności, które napotkała sekcja koszykarska, jak jej upadek pod koniec 2003 roku, udało się jej ponownie powstać jako WTK Ślęza EnergiaPro Wrocław, działając w tym charakterze od 2004 do 2011 roku.

Od 2011 roku sekcja kobiet powróciła do macierzystego klubu, funkcjonując obecnie jako 1 KS Ślęza Wrocław. W sezonie 2013/2014 drużyna uplasowała się z powrotem w Tauron Basket Lidze, co miało zasadnicze znaczenie dla dalszego rozwoju klubu i jego renomy.

Najważniejsze postacie związane z żeńską koszykówką w Ślęzie to: Janina Gerycz-Spisacka, Urszula Sarna, Mariola Pawlak, która zdobyła brąz na Mistrzostwach Europy w 1980 roku, Violetta Kuźbik, Krystyna Zagórska, Lucyna Mruk, Maria Bubik-Stawinoga, Teresa Elster, Joanna Cupryś oraz Ingrida Ryng. Wśród czołowych nazwisk w drużynie męskiej są: Eugeniusz Spisacki, Leonard Czapkowski, Henryk Rejnowski, Fryderyk Kozakiewicz oraz Wiesław Korpacki.

Miejsca w strefie medalowej Mistrzostw Polski

• 1982 – wicemistrz Polski – trenerzy Eugeniusz Spisacki i Z. Fajbusiewicz,
• 1984 – wicemistrz Polski – Andrzej Kuchar i Z. Fajbusiewicz,
• 1985 – wicemistrz Polski – Z. Fajbusiewicz i R. Krauze,
• 1986 – wicemistrz Polski – Z. Fajbusiewicz i R. Krauze,
• 1987 – mistrz Polski – Z. Fajbusiewicz i R. Krauze,
• 1993 – trzecie miejsce – J. Wierzbicki i R. Krauze,
• 2001 – trzecie miejsce – M. Olesiewicz i R. Prostak,
• 2002 – trzecie miejsce – M. Olesiewicz i R. Prostak,
• 2016 – trzecie miejsce – A. Rusin i G. Krzak,
• 2017 – mistrz Polski – A. Rusin i G. Krzak.

Pierwsza piątka mistrzowskiego składu to: Mariola Pawlak, Teresa Kępka, Katarzyna Kowalska, Mirosława Pabijasz, Violetta Kuźbik. Zawodniczki wchodzące w skład drużyny to: Iwona Kowalczyk, Maria Lenczowska, Lucyna Wierzbicka, Barbara Klęczar, Zuzanna Leżuch, Beata Szpilska, Grażyna Wolska. Trenerzy zespołu to Zbigniew Fajbusiewicz oraz Romuald Krauze.

Sekcja bokserska

Sekcja bokserska klubu 1 KS Ślęza Wrocław, uznawana za pioniera wrocławskiego pięściarstwa, powstała w interesujących okolicznościach, otoczona zapasami mąki, bochenkami chleba oraz innymi elementami piekarskiego rzemiosła. Wśród pierwszych członków sekcji znajdował się piekarz Albin Kuc, a Jan Kulec pomimo sprzeciwu żony udostępnił dwa pokoje w swoim domu przy ulicy Mikołaja 21. W miarę upływu czasu bokserzy odnaleźli nowe miejsce dla swojej działalności.

W latach 1947 i 1948 bokserzy z klubu Ślęza Wrocław zdobyli uznanie w całej Polsce. Ich osiągnięcia na arenie krajowej były imponujące, kiedy pokonali drużyny z Warszawy oraz Gdańska. Spotkanie z drużyną Pafawag również zakończyło się korzystnym wynikiem, a ich remi z Lazio Rzym zyskało jeszcze większą popularność. W tych ważnych meczach Ryszard Waluga, uważany za najwybitniejszego boksera w historii 1 KS-u, zyskał ogromne uznanie.

Niestety, ta złota era nie trwała długo. W 1950 roku klub stracił miejsce w I lidze i nie udało mu się odzyskać dominacji na krajowej scenie bokserskiej. W 1958 roku sekcja bokserska zakończyła swoją działalność po fuzji z klubem Burza Wrocław.

Jednak w 2013 roku rozpoczęto starania mające na celu reaktywację sekcji bokserskiej. Obecnie sekcja bokserska znajduje się w fazie organizacyjnej, co daje nadzieję na nowe osiągnięcia i sukcesy w przyszłości.

Sekcja hokejowa i łyżwiarstwa szybkiego

Pomimo niedostosowania warunków do uprawiania sportów zimowych, grupa pasjonatów znalazła sposób na utworzenie sekcji hokejowej oraz łyżwiarstwa szybkiego. Działo się to w sezonie zimowym między 1945 a 1946 rokiem. Pierwsze zmaganie hokeistów miało miejsce jednak dopiero rok później, 1 stycznia, kiedy to drużyna 1 KS-u zmierzyła się z ekipą Wrocławia, a w jej składzie wystąpili również zawodnicy I Klubu Sportowego.

Niestety, drużyna poniosła porażki w obu spotkaniach, przegrywając 2:5 oraz 6:11 w rewanżu. Mimo tych niepowodzeń, udało im się zdobyć tytuł mistrza w 1950 roku. W sumie hokeiści rozegrali 47 spotkań, z czego 33 zakończyły się ich zwycięstwem, 10 to porażki, a 4 to remisy, co stworzyło naprawdę korzystny bilans.

Wśród łyżwiarzy wyróżniał się Henryk Terlikowski, który zdołał nawet zakwalifikować się do reprezentacji narodowej. Niestety, brak sztucznego lodowiska oraz niesprzyjające warunki pogodowe zmusiły do zamknięcia obu sekcji. Sekcja hokeja na lodzie została na początku przejęta przez zrzeszenie Samorządowiec, a później przez KS Ogniwo, jednakże do 1950 roku zostały one rozwiązane.

Sekcja kolarska

Sekcja kolarska 1 KS Ślęza Wrocław ma swoją historię sięgającą początków działalności klubu. Jej założycielami byli m.in. Henryk Terlikowski, Adam Trynkos oraz bracia Fige. W skład grupy należeli również Dzeciuchowicz, Debiec, Tyczyński, Stys i Pęcherzewski, którzy przyczynili się do rozwoju tej dyscypliny sportu.

Kolarze reprezentujący 1 KS zdobyli w swoim czasie liczne trofea i osiągnięcia. Warto wspomnieć o wyjątkowym sukcesie Adama Trynkosa, który wygrał dwuetapowy wyścig na trasie Wrocław-Kudowa-Wrocław. Dodatkowo, zespół dwukrotnie sięgnął po puchar „Trybuny Dolnośląskiej”, co podkreśla jego wysoką pozycję na kolarstwie regionalnym.

W roku 1953 zespół odniósł kolejny sukces, zdobywając pierwsze miejsce w dwuetapowym wyścigu odbywającym się w Boguszowie. Te osiągnięcia są świadectwem zaangażowania oraz determinacji zawodników sekcji, którzy z pasją podchodzą do kolarstwa.

Sekcja tenisa stołowego

Historia sekcji tenisa stołowego, która powstała w 1949 roku, jest silnie związana z osobą Antoniego Arbacha. Był on nie tylko jednym z najbardziej znaczących sportowców, ale również cenionym trenerem klubu, który zawsze służył za wzór dla swoich podopiecznych. Jego dyscyplina oraz zaangażowanie były inspiracją dla wielu zawodników i ich mentorów.

Warto wspomnieć, że Arbach swoją przygodę ze sportem rozpoczął już w 1935 roku, chociaż początkowo jego zainteresowania wybiegły poza tenis stołowy, a dotyczyły boksu i pływania. W późniejszych latach, wspólnie z Waldemarem Roslanem oraz Tadeuszem Ciuprykiem, przyczynili się oni do sukcesów drużyny Ślęzy, która wówczas nosiła nazwę Ogniwo. W 1950 roku zespół zdobył tytuł mistrza Polski, a w latach 1951, 1952 oraz 1953 wielokrotnie stawał na podium jako wicemistrz kraju.

Osobiste osiągnięcia Arbacha są także godne podkreślenia, bowiem był on indywidualnym mistrzem Polski, a także zdobył tytuł wicemistrza w tej samej dyscyplinie. Jego partner sportowy, Roslan, również odniósł sukces, zdobywając tytuł wicemistrza, a obaj sportowcy mieli zaszczyt reprezentować nasz kraj w kadrze narodowej.

Jako trener, Arbach zdołał wykształcić wielu utalentowanych zawodników, a jego wysiłki zaowocowały sukcesami takich sportowców jak Antoni Pawlak, który w 1964 roku zdobył tytuł mistrza kraju juniorów, czy Zbigniew Pawlikowski, który w 1972 roku zdobył wicemistrzostwo kraju w grze deblowej oraz został akademickim mistrzem w tej samej dyscyplinie w 1974 roku, grając w parze z Leszkiem Gardasiem. Również Maria Poradzińska odnosiła znakomite rezultaty, zdobywając siedmiokrotnie tytuł mistrzyni Dolnego Śląska.

Rewelacyjne wyniki klubu, ulokowanie Ślęzy na pierwszym miejscu w rankingu Polskiego Związku Tenisa Stołowego, a także sukcesy wychowanków, takich jak Marian Pietraszak, który w 1955 roku zdobył międzynarodowe mistrzostwo Skandynawii, stanowią zwieńczenie ciężkiej pracy Antoniego Arbacha i jego ekipy.

Oprócz wyżej wymienionych, do grona wielkich postaci klubu tenisa stołowego należy zaliczyć także: Tadeusza Ciupryka, Jadwigę Chądzyńską, Władysława Blauciaka, Bronisława Szostkowskiego, Zbigniewa Pawlikowskiego, Zygmunta Sutkowskiego, Irenę Gaber oraz Stanisława Rożenka.

Sekcja piłki ręcznej

Żeńska sekcja piłki ręcznej istniała od 1974 roku. W jej skład wchodziły głównie zawodniczki AZS Politechniki Wrocław, które przyczyniły się do rozwoju tej dyscypliny w regionie. Niestety, po sezonie 1990/91 sekcja zakończyła swoją działalność w związku z trudnościami finansowymi, które dotknęły klub. Wówczas Ślęza zajęła wobec tego szóstą lokatę w grupie B I ligi.

---

Oceń: 1 KS Ślęza Wrocław

---