Stanisław Oppeln-Bronikowski

Pochodził z tradycyjnej polsko-niemieckiej rodziny szlacheckiej, której członkowie, w tym jego przodkowie, przez wiele pokoleń byli związani z ziemiaństwem, a także z armią i nauką. Był synem Antoniego Bronikowskiego, znanego hellenisty i profesora gimnazjów w Poznaniu oraz w Ostrowie Wlkp., a jego matką była Albertyna ze Święcickich. Stanisław miał starszego brata, polonistę Kazimierza.

Stanisław ukończył Królewskie Katolickie Gimnazjum w Ostrowie, gdzie jego ojciec nauczał, a następnie rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie im. Fryderyka Wilhelma we Wrocławiu. Niestety, z powodu wczesnych objawów gruźlicy płuc musiał przerwać naukę po zaledwie dwóch latach.

W 1870 roku, po wybuchu wojny francusko-pruskiej, został powołany jako podporucznik do armii pruskiej, pomimo swojego słabego zdrowia, wziął udział w całej dwuletniej kampanii. Po zakończeniu działań wojennych, w 1872 roku, wrócił do Wielkopolski i podjął pracę jako redaktor w poznańskim Dzienniku Poznańskim, gdzie pozostawał aż do swojej śmierci.

W okresie kulturkampfu, Bronikowski został skazany na karę więzienia, ale nie zrezygnował z działalności społecznej. W swoich tekstach dziennikarskich koncentrował się głównie na recenzjach teatralnych i literackich, a także angażował się w publicystykę dotyczącą tematów społecznych. W 1877 roku, rozwijając myśli Karola Libelta, opublikował polemiczne pismo pt. "Emancypacja i równouprawnienie kobiet", w którym ostro krytykował ruch emancypacyjny.

Stanisław Bronikowski był żonaty z kuzynką, Heleną ze Święcickich, z którą miał pięcioro dzieci. Jego życie i praca pozostają ważnym elementem polskiego dziedzictwa kulturowego.