Käthe Ephraim Marcus

Kultura i sztuka

Käthe (Kaete) Ephraim Marcus, urodzona w 1892 roku we Wrocławiu, a zmarła w 1970 roku w Jerozolimie, była niemiecką malarką oraz rzeźbiarką pochodzenia żydowskiego, silnie związana z Wrocławiem.

Rozpoczęła edukację malarską pod kierunkiem Hansa Thomy, a następnie kontynuowała naukę we Wrocławiu, gdzie uczyła się od Maxa Wislicenusa. W Berlinie współpracowała z takimi artystami jak Lovis Corinth oraz Max Beckmann. W Paryżu, zachęcona przez Otta Muellera, studiowała w Académie de la Grande Chaumière.

W 1917 roku poślubiła dr. Josefa Marcusa, który był jednym z przywódców ruchu syjonistycznego w Niemczech oraz założycielem młodzieżowego ruchu Blau-Weiss. W 1928 roku jej talent został doceniony i została przyjęta do Niemieckiego Związku Malarzy. Dwa lata później, w 1930 roku, przeniosła się do Düsseldorfie, gdzie dołączyła do artystycznej grupy „Rhein”.

W 1933 roku, w obliczu narastającego zagrożenia, opuściła Niemcy wraz z rodziną i osiedliła się w Anglii. Następnie, w 1934 lub 1935 roku, przeniosła się do Jerozolimy, gdzie kontynuowała swoją twórczość. W tym czasie tworzyła również rzeźby, studiując pod okiem Moshe Sternschussena. W 1945 roku zrealizowała pomnik Mordechaia Schornsteina.

W 1943 roku otworzyła własną pracownię artystyczną w historycznej części miasta, jednak w 1947 roku była zmuszona do jej zamknięcia z powodu nakazu wojsk Brytyjskich. Rok 1948 przyniósł kolejne trudności, gdy jej prace zostały zniszczone przez Arabów, a ona z rodziną musiała uciekać do Ramat Gan. W tym dramatycznym okresie artystka stworzyła kilka obrazów, które przedstawiały sceny wojenne.

Twórczość

Twórczość artystki rozwinęła się głównie w latach 1916–1919, kiedy to jej pierwsze prace skupiały się na portretach bliskich jej osób, głównie niemieckich intelektualistów. Należą do nich między innymi Portret Arnolda Ulitza, Portret Pauli Ollendorf oraz Portret Ismara Littmanna.

W 1920 roku miała miejsce kluczowa zmiana w jej karierze artystycznej; poznała ekspresjonistkę Käthe Kollwitz, co stało się źródłem inspiracji dla jej dalszej pracy. W rezultacie niektórzy krytycy zaczęli postrzegać ją jako następczynię Kollwitz.

Debiut artystyczny miała w 1921 roku, w ramach wystawy zbiorowej w Loży Lessinga we Wrocławiu. W drugiej części lat dwudziestych rozpoczęła aktywną obecność na wystawach w Berlinie, gdzie w 1928 roku miała wystawę sztuki śląskiej, a w październiku tego samego roku zwróciła na siebie uwagę w Galerie Neuman Nierendorf, gdzie zorganizowano jej indywidualną wystawę. Ponadto, w Wrocławiu na wystawach m.in. w zoo oraz podczas zbiorowej ekspozycji Das junge Schlesien w 1928 i 1929 roku prezentowała swoje prace.

Dzieła artystki, takie jak Opiekunki oraz Jerusalem, były eksponowane w Starej Komendanturze. W 1932 roku uczestniczyła w wystawie Künstlerbund Schlesiens we Wrocławiu, gdzie pokazano jej płótna o tytule Kobiety beduińskie oraz Jerozolima, które odzwierciedlały orientalną atmosferę miasteczek.

Prace Käthe Ephraim Marcus charakteryzują się głębokim uczuciem melancholii, samotności oraz poczucia obcości. Często nawiązywały do życia imigrantów w obozach przejściowych oraz ukazywały temat samotnych matek z dziećmi, które zmagały się z nowym, nieprzyjaznym otoczeniem.

Jej studia dzieci, ukazanych w różnych sytuacjach lub postacie matek z dziećmi były zapisem duchowości, wyrażały bogactwo uczuć, „tajemnice i grę, samotność”.

Dodatkowo, artystka przedstawiała także rybaków oraz malownicze krajobrazy, takie jak Safed, jezioro Kinneret oraz region Negev.

Przypisy

  1. a b c Fronia 2008 ↓, s. 221.
  2. a b c Fronia 2008 ↓, s. 219.
  3. a b c d e Ruth Markus: Artists: Yishuv and Israel: 1920-1970. jwa.org/encyclopedia/. [dostęp 13.09.2015 r.]

Oceń: Käthe Ephraim Marcus

★★★★★
Średnia ocena:4.52 Liczba ocen:8