Hans Lukaschek

Ukończył lokalne gimnazjum, a następnie podjął studia prawnicze we Wrocławiu oraz Berlinie, co pozwoliło mu zdobyć głęboką wiedzę prawniczą, niezbędną w jego późniejszej karierze. W latach 1912-1933 był aktywnym członkiem Niemieckiej Partii Centrum. Przez pierwsze lata kariery zawodowej był pracownikiem ministerstwa sprawiedliwości, a już 10 maja 1916 roku objął urząd burmistrza Rybnika, gdzie sprawował władzę do końca 1918 roku.

Po zakończeniu kadencji w Rybniku, w dniu 9 listopada 1918 roku, został mianowany tymczasowym landratem powiatu rybnickiego, a oficjalnie objął tę funkcję 3 lutego 1919 roku, pełniąc ją do 25 marca 1920 roku. W latach 1918-1922 uczestniczył w działalności niemieckiego frontu propagandowego, organizując działania we Wrocławiu i na Górnym Śląsku. Oprócz tego, w latach 1919–1920, reprezentował Niemcy na konferencji pokojowej w Paryżu.

Hans Lukaschek był jednym z współzałożycieli ważnych organizacji, takich jak niemieckie Wolne Stowarzyszenie dla Obrony Górnego Śląska czy Związek Wiernych Ojczyźnie Górnoślązaków. Pełnił również funkcję przywódcy Wydziału Międzyfrakcyjnego oraz Wydziału Śląskiego. Jego aktywność obejmowała także współpracę z Niemieckim Komisariatem Plebiscytowym, co umocniło jego pozycję w lokalnych strukturach władzy.

Od 1922 roku reprezentował Niemcy w Górnośląskiej Komisji Mieszanej. W 1927 roku, został usunięty z województwa śląskiego z powodu oskarżeń o szpiegostwo polityczne. Po tym incydencie, 17 marca tego samego roku, objął urząd nadburmistrza Zabrza, którym zarządzał do 4 kwietnia 1929 roku. W 1929 roku otrzymał tytuł nadprezydenta prowincji górnośląskiej oraz prezydenta rejencji opolskiej, co potwierdza jego dominującą rolę w administracji regionalnej.

W maju 1933 roku Lukaschek został zmuszony do rezygnacji i przeszedł w stan spoczynku. Po pewnym czasie, w latach 1935–1944, pracował jako adwokat we Wrocławiu. Jego działalność po wojnie związana była z Kręgiem z Krzyżowej, do którego dołączył dzięki znajomości z Helmutem Jamesem von Moltke. Niestety, po nieudanym zamachu na Hitlera, wpadł w ręce gestapo i został osadzony w obozie w Ravensbrück, lecz odzyskał wolność 22 kwietnia 1945 roku.

Po zakończeniu II wojny światowej, osiedlił się w Turyngii, gdzie aktywnie wspierał powstanie CDU. W latach 1945-1946 pełnił funkcję wicepremiera ds. rolnictwa i leśnictwa w rządzie krajowym Turyngii. W 1946 roku ponownie znalazł się w areszcie, tym razem za działalność rewizjonistyczną, co przyniosło mu nowe wyzwania.

W 1948 roku, po szeregu zawirowań, został wiceprezesem Trybunału Najwyższego Trizonii w Kolonii. Jego publiczna działalność nie zakończyła się tutaj, gdyż w latach 1949-1953 pełnił ważną rolę ministra do spraw wypędzonych w pierwszym rządzie Konrada Adenauera, a jego życie pozostaje dowodem na skomplikowane losy polityków w burzliwych czasach.