Czesław Feliks Borowczyk, urodzony 30 maja 1950 roku w Wrocławiu, jest postacią znaną jako długoletni działacz związkowy oraz socjalistyczny.
W ciągu swojej kariery przyczynił się do wielu inicjatyw związanych z prawami pracowników i promowaniem idei socjalizmu.
Życiorys
Czesław Borowczyk to postać, która na przestrzeni lat zyskała znaczną popularność w obszarze działalności opozycyjnej i politycznej w Polsce. Jego kariera zaczęła się w 1973 roku, kiedy to rozpoczął pracę jako monter maszyn elektrycznych w Dolnośląskich Zakładach Wytwórczych Maszyn Elektrycznych Dolmel, z siedzibą we Wrocławiu. Od 1980 roku był zaangażowany w działalność NSZZ „Solidarność”, co miało kluczowe znaczenie dla jego późniejszej aktywności społecznej.
W latach 1980–1981 zasiadał na stanowisku wiceprzewodniczącego Komisji Rewizyjnej związku w swoim zakładzie pracy. W grudniu 1981 roku wziął udział w strajku okupacyjnym, co z kolei doprowadziło do jego internowania w ośrodku w Grodkowie w okresie od 15 maja do 3 lipca 1982 roku. Czesław Borowczyk aktywnie organizował i przewodniczył Tajnej Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” w Dolmelu. Jego działalność w opozycji do władzy ludowej była intensywna i prowadziła do aresztowań, w tym zatrzymania 10 lutego 1984 roku na cztery miesiące bez wyroku.
Po procesie, który miał miejsce w październiku 1988 roku, został skazany na 1,5 roku pozbawienia wolności w zawieszeniu na 3 lata oraz 80 tys. zł grzywny. W 1995 roku, dzięki inicjatywie posłów Koła Parlamentarnego PPS, wyrok ten został uchylony. W 1987 roku był także jednym z założycieli Polskiej Partii Socjalistycznej, gdzie stał się członkiem Centralnego Komitetu Wykonawczego PPS, a później Rady Naczelnej PPS-Rewolucja Demokratyczna. Jego zaangażowanie w działalność ugrupowań socjalistycznych nie przeszło bez echa, gdyż był wielokrotnie zatrzymywany oraz karany przez kolegium.
W swojej politycznej karierze współpracował z pismami takimi jak „Nowa Lewica” oraz „Nasz Przegląd”. Jego przykład spędzenia czasu w areszcie po aresztowaniu 5 maja 1988 roku, kiedy to wraz z Józefem Piniorem, Jolantą Skibą i Aleksandrą Saratą planował organizację strajku w Dolmelu, pokazuje determinację opozycji w dążeniu do wolności. Po kolejnych zatrzymaniach w sierpniu 1988 roku i uwolnieniu w październiku tego samego roku, zyskał szeroką pomoc ze strony różnych środowisk opozycyjnych.
Po zakończeniu konfliktów politycznych i przełomie w kraju, w październiku 1990 roku Borowczyk uczestniczył w XXV Kongresie PPS, gdzie połączyły się wszystkie grupy tego ugrupowania. Na tym kongresie został wybrany na wiceprzewodniczącego Centralnego Komitetu Wykonawczego PPS. Jednak na początku lat dziewięćdziesiątych zdecydował się wycofać z aktywnej działalności politycznej.
W 2012 roku uhonorowano go Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, a w 2023 roku Krzyżem Wolności i Solidarności. Te odznaczenia stanowią wyraz uznania za jego wkład w walkę o demokratyczne wartości w Polsce.
Przypisy
- M.P. z 2023 r. poz. 1299
- Osoby, które nie powinny uczestniczyć w obradach Okrągłego Stołu, „Gazeta Wyborcza” z 06.02.2009 r.
- Odznaczenia dla działaczy opozycji demokratycznej. prezydent.pl, 13.12.2012 r.
- Szczepan Rudka, Poza cenzurą. Wrocławska prasa bezdebitowa 1973–1989, Wrocław 2001 s. 365
- M.P. z 2013 r. poz. 284
Pozostali ludzie w kategorii "Polityka i administracja":
Hans Alexander | Jan Chmielewski (polityk) | Dawid Jackiewicz | Lina Morgenstern | Ryszard Petru | Aldona Wiktorska-Święcka | Klara Kołodziejska | Jarosław Hyk | Witold Pahl | Friedrich Kospoth | Karl Mache | Karol Przywara | Agnieszka Dziemianowicz-Bąk | Gottlieb Karl Lange | Konstanty Radziwiłł (ur. 1958) | Władysław Zarembowicz | Marek Twardowski (polityk) | Jerzy Terlecki | Marek Moszczyński (poseł) | Michał ŁabendaOceń: Czesław Borowczyk (polityk)