Robert Felisiak

Jako młody sportowiec miał okazję pracować z Adamem Medyńskim, swoim pierwszym trenerem, który był również związany z kadrą Polski. W swojej karierze reprezentacyjnej, Felisiak bronił barw AZS Politechnika Wrocławska, a następnie AZS Kolejarz Wrocław. Jego sukcesy młodzieżowe obejmowały zdobycie tytułu młodzieżowego mistrza świata aż dwukrotnie. W tym okresie Felisiak miał także zapewnione miejsce w seniorskiej reprezentacji Polski, która przygotowywała się do igrzysk olimpijskich w Los Angeles, które zostały ostatecznie zbojkotowane.

W 1982 roku Felisiak zdobył brązowy medal na indywidualnych mistrzostwach Europy w Mödling. W ciągu swojej kariery kilkakrotnie stawał na najwyższym stopniu podium mistrzostw Polski, zdobywając tytuł indywidualnego mistrza w 1984 oraz 1987 roku.

Wiosną 1988 roku, Felisiak postanowił nie wracać do Polski po turnieju we Francji. Wybór ten doprowadził do jego osiedlenia się w RFN, gdzie dołączył do zespołu Fecht-Club Tauberbischofsheim. Reprezentując RFN, zdobył drużynowy srebrny medal na mistrzostwach świata w Denver w 1989 roku. Już w następnym sezonie znalazł się w niemieckiej kadrze, a jego sukcesy przyniosły mu uznanie na mistrzostwach świata w Budapeszcie w 1991 roku, gdzie wywalczył srebrny medal w turnieju indywidualnym oraz brązowy medal w drużynie.

W 1992 roku podczas igrzysk olimpijskich w Barcelonie, Felisiak zdobył złoty medal w rywalizacji drużynowej razem z Elmarem Borrmannem, Arndem Schmittem, Uwe Proske oraz Władimirem Riezniczenko. W tym samym turnieju indywidualnie zajął dziewiąte miejsce.

Po zakończeniu kariery sportowej Felisiak w 1993 roku zdecydował się na zmianę w swoim życiu, stając się Świadkiem Jehowy, co skłoniło go do zakończenia kariery sportowej z powodów religijnych. Po roku 2000 powrócił jednak do świata sportu, podejmując się roli trenera, dzieląc się swoją wiedzą i doświadczeniem z młodszymi pokoleniami szermierzy.