Siegbert Tarrasch

---

Życiorys

Siegbert Tarrasch rozpoczął swoją szachową przygodę w wieku zaledwie pięciu lat. W 1880 roku uzyskał maturę w gimnazjum św. Elżbiety we Wrocławiu. W tym samym czasie, gdy studiował medycynę w latach 1880–1885, znalazł chwile, które poświęcał na szachy. Po ukończeniu studiów na Uniwersytecie Berlińskim i Halle w 1885 roku zdobył stopień doktora medycyny. To właśnie wtedy po raz pierwszy wziął udział w międzynarodowym turnieju, osiągając piątą lokatę w Hamburg, zaledwie o pół punktu za triumfatorem, Isidorem Gunsbergiem.

Po zakończeniu studiów Tarrasch rozpoczął praktykę lekarską, najpierw w Norymberdze, a następnie osiedlił się na stałe w Monachium. Kontynuował również grę w szachy, odnosząc coraz to większe sukcesy. W 1890 roku zdobył tytuł mistrza Niemiec. Jednak w 1892 roku w dość protekcjonalny sposób odmówił młodemu Emanuelowi Laskerowi, który zaproponował mu mecz.

Największy turniej XIX wieku, który odbył się w Hastings w 1895 roku, Tarrasch zakończył na czwartej pozycji, ustępując jedynie Harry’emu Pillsbury’emu, Michaiłowi Czigorinowi oraz Emanuelem Laskerem. W tym czasie był już uznawany za jednego z czołowych szachistów na świecie, co wzmocniło jego status jako autorytetu w teorii szachowej. Do roku 1903 roku wygrał siedem z trzynastu prestiżowych turniejów, w których brał udział. Dwaj mistrzowie świata zapraszali go do rozgrywki o tytuł mistrza. W 1891 roku odmówił meczu z Wilhelmem Steinitzem, tłumacząc to obowiązkami związanymi z praktyką lekarską. Zamiast niego, Lasker zagrał ze Steinitzem i w 1894 roku odebrał mu tytuł mistrza świata.

Niestety, w 1903 roku Tarrasch nie mógł przystąpić do umówionego meczu z Laskerem z powodu kontuzji po upadku na nartach. Jego triumf w 1907 roku w turnieju w Ostendzie skłonił go do ogłoszenia się mistrzem świata w szachach. Prawdopodobnie ta prowokacja doprowadziła do meczu z Laskerem, który odbył się w lecie 1908 roku w Düsseldorfie oraz Monachium. Lasker obronił tytuł, wygrywając osiem partii, trzy przegrywając i pięć kończąc remisem. Kolejny mecz z Laskerem, w 1916 roku, również był dla Tarrascha niekorzystny, zakończony wynikiem 5:1 na korzyść Laskera, przy żadnej wygranej ze strony Tarrascha.

W 1914 roku Tarrasch dotarł do finału znanego turnieju w Petersburgu, gdzie razem z Laskerem, Jose Raulem Capablanką, Aleksandrem Alechinem oraz Frankiem Marshallem został uhonorowany przez cesarza Mikołaja II tytułem arcymistrza. Życie osobiste Tarrascha obfitowało w tragedie, gdyż stracił trzech synów; jeden poległ w I wojnie światowej, drugi popełnił samobójstwo, a trzeci zginął w wypadku kolejowym.

Ostatni raz Tarrasch zagrał w turnieju w Berlinie w 1928 roku, jednak zmuszony był do wycofania się po trzech rundach z powodu pogarszającego się zdrowia. Jego ostatnia książka, zatytułowana „Das Schachspiel” (Gra w szachy), została opublikowana w 1931 roku, a rok później rozpoczął wydawanie własnego czasopisma szachowego o nazwie „Tarraschs Schachzeitung” (Gazeta Szachowa Tarrascha). Zmarł w 1934 roku w wieku 71 lat i został pochowany na Cmentarzu Północnym w Monachium.

Tarrasch wniósł ogromny wkład w rozwój teorii gry pozycyjnej oraz teorii debiutów. Jego nazwisko nosi jeden z systemów gambitu hetmańskiego zwany obroną Tarrascha (1.d4 d5 2.c4 e6 3.Sc3 c5), jeden z podstawowych wariantów obrony francuskiej (1.e4 e6 2.d4 d5 3.Sd2) oraz wariant partii hiszpańskiej (1.e4 e5 2.Sf3 Sc6 3.Gb5 a6 4.Ga4 Sf6 5.0-0 S:e4). Zgodnie z systemem Chessmetrics, najwyższy ranking Tarrasch osiągnął w czerwcu 1895 roku z rezultatem 2824, co uplasowało go na drugim miejscu na świecie, za Emanuelem Laskerem.

---

Oceń: Siegbert Tarrasch

---